اگر جدی هستی، باید مریض باشی

و من گمان نمی کنم که جهان هستی بخواهد تو جدی باشی.

من یک درخت جدی ندیده ام.

یک پرنده ی جدی ندیده ام. یک طلوع جدی ندیده ام.

یک شب پرستاره ی جدی ندیده ام.

به نظر می رسد که این ها هرکدام به روش خودشان درحال خندیدن هستند.

من تمام آن چیزهایی را که گفته نشده می گویم:  از خنده کاملاً غفلت شده است، زیرا که به نظر می رسد جدی بودن تو را نابود می کند.
و تمام مرشدان گذشته می خواسته اند که تو در مورد سلوک خودت جدی باشی.
آنان یک چیز را بد فهمیده اند: که صداقت در مورد سلوک یک چیز است و جدی بودن
در موردش، یک چیز دیگر است. من مایلم تا شما در مورد سلوک خود صادق و اصیل باشید ، و نه تنها در مورد سلوک تان، بلکه در مورد همه چیز، زیرا نمی توانی فقط در یک بُعد صادق باشی. اگر صادق باشی، آنگاه تمام ابعاد زندگیت صداقت دارند.
ولی صداقت را با جدی بودن عوضی گرفته اند.
جدی بودن یک بیماری است. یک سالک جدی، با اندوه در جست و جوی حقیقت است،
با یک باری بر سرش. او به خود سفر زیارتی علاقه ای ندارد، به مقصد علاقمند است:
به هدف، به بهشت یا هرنام دیگری که مرشد بر آن بنهد.
ادراک خود من چنین است: بهشتی وجود ندارد و مقصدی وجود ندارد.
زندگی یک زیارت ابدی است.
حالا، جدی ساختن مردم یعنی آنان را برای ابد بیمار ساختن.
آنان تمام خوشی را ازدست می دهند، خشک و پژمرده می شوند، تمام عصاره شان کشیده
می شود. آنان زیبایی طریق و درختان و کوهستان هایی را که از آن گذر می کنند
نمی بینند، زیرا جدی بودن به این چیزها اجازه نمی دهد. جدی بودن تمام این چیزها را دنیوی می داند.
به نظر من، بین چیزهای دنیایی و مقدس جدایی وجود ندارد. این یک جهان است.
دو عالم وجود ندارد. آری، یک کائنات را می توانی به روشی دنیایی ببینی و می توانی

به روشی مقدس به آن نگاه کنی.

تمایز بین این دو عالم نیست، تمایز فقط در دو نگرش است.
و احساس من این است: هرچه شادتر باشی، هرچه پرعصاره تر، پرعشق تر، پرخنده تر و رقصان تر باشی، سفرت زیارتی قشنگ تر خواهد بود.
و چون مقصدی در کار نیست... زندگی ابدی است، بنابراین مقصدی نمی تواند وجود داشته باشد. تمام مفاهیم هدف مند با جاودانه بودن زندگی در تناقض هستند.
و اگر زندگی ابدی باشد، باید از هرلحظه چنان لذت ببری که گویی به مقصد رسیده ای.
هر لحظه در جای خودش یک مقصد است. منتظر نشو تا وقتی که به مقصد رسیدی
خوش باشی. آن نوع مقصد وجود خارجی ندارد. از هرلحظه چنان استفاده کن که گویی
به مقصد رسیده ای. همیشه چنان است که گویی رسیده ای.

و من فکر نمی کنم که جهان هستی بخواهد تا تو جدی باشی. من یک درخت جدی ندیده ام.
یک پرنده ی جدی ندیده ام. یک طلوع جدی ندیده ام. یک شب پرستاره ی جدی ندیده ام.
به نظر می رسد که این ها به روش خودشان می خندند و به روش خودشان می رقصند.
شاید ما آن را درک نکنیم، ولی احساسی ظریف وجود دارد که تمام جهان هستی در حال
جشن و سرور است. من به شما جشن گرفتن را می آموزم.

و به یقین خنده باید یکی از مواد اساسی این جشن گرفتن باشد.

دیدم در آن کویر، درختی غریب را
محروم از نوازش یک سنگ رهگذر
تنها نشسته ای،
بی برگ و بار، زیر نفس های آفتاب
در التهاب،
در انتظار قطره ی باران، در آرزوی آب …

ابری رسید،
چهر درخت از شعف شکفت.

دلشاد گشت و گفت:
” ای ابر، ای بشارت باران!
آیا دل سیاه تو از آه من بسوخت؟!
غرید تیره ابر،
برقی جهید و
چوب درخت کهن بسوخت …

گفته مى شود که خنده بهترین داروست. اما تا به حال هیچ کس آن را ثابت نکرده است. اکنون یک دانشمند ژاپنى مشغول آشکار کردن اسرار خنده است. به اعتقاد وى خنده باعث نشاط ژن هاى افراد مى شود.
«کازو موراکامى» دانشمند علم ژنتیک امیدوار است که با مشارکت همکاران تحقیقاتى خود یعنى کمدین ها، لطیفه ها را به یک درمان کم هزینه و موثر تبدیل کند. ژن ها اغلب تغییرناپذیر در نظر گرفته مى شوند اما در واقع بیش از 90 درصد آنها غیرفعال هستند و یا در تولید پروتئین فعالیت کمى دارند. بنابراین برخى محرک ها مى توانند ژن ها را بیدار و فعال کنند.
فرضیه تجربى «موراکامى» عنوان مى کند که خنده یکى از این محرک هاست که با تحریک انرژى درون DNA افراد مى تواند به درمان بیمارى ها کمک کند.

«موراکامى» ??ساله که مدیر بنیاد پیشرفت علوم بین المللى کشور ژاپن است، مى گوید

«اگر ما ثابت کنیم که افراد مى توانند ژن ها را با استفاده از یک حالت احساسى مانند خنده روشن و خاموش کنند، ممکن است به یافته قرن دست بیابیم که ارزش دریافت جایزه نوبل و حتى بیشتر از آن را خواهد داشت.» سه سال پیش، «موراکامى» و شرکت یوشیموتو کوگیو که یک شرکت پیشرو در زمینه امور تفریحى است اولین آزمایش خود را به طور مشترک انجام دادند. طى این آزمایش موقعیتى ایجاد شد که افراد مبتلا به دیابت بعد از گوش دادن به یک سخنرانى دانشگاهى خسته کننده به تماشاى یک نمایش کمدى که توسط کمدین هاى حرفه اى این شرکت اجرا شد ترغیب شدند.این آزمایش دوروزه نشان داد که سطح گلوکز خون این افراد با خندیدن در زمان نمایش و در مقایسه با زمانى که به سخنرانى خواب آور گوش مى دادند کاهش یافت. گلوکز معیار اصلى براى تعیین بیمارى دیابت است.

تازه ترین تجارب مشترک وى با شرکت مذکور منجر به یافتن حداقل ?? ژن شد که قابل فعال شدن هستند. .

 .و چرخه سلولی هستند   - signal transduction  -??عدد از این ژن ها مسئول ایجاد واکنش هاى ایمنى، ترارسانى پیام

 و عملکرد ? ژن باقیمانده هنوز شناخته نشده است. این یافته ها که «موراکامى» ادعا مى کند اولین یافته ها از نوع خود هستند در مجله آکادمیک «روان درمانى و روان تنى» که در آمریکا منتشر مى شود به چاپ خواهند رسید. به گفته «موراکامى»: «خنده درمانى عوارض جانبى ندارد؛ بدین معنى که روش درمانى بسیار مهمى براى طب بالینى است. اینکه روزى مشاهده کنیم بیماران به داروخانه مراجعه کنند و نسخه یک کمدى ویدئویى را جهت درمان دریافت کنند، خنده دار نخواهد بود.» مدت ها است که خنده واقعى و خوب به عنوان یک عامل درمانى در نظر گرفته مى شود. استادان یوگا در هند خنده را آموزش مى دهند. در این کشور تعداد زیادى «باشگاه هاى خنده» وجود دارد که اعضاى آن فقط براى لذت بردن از خنده گرد هم مى آیند.
انتظارها از تحقیقات «موراکامى» مخصوصاً در ژاپن زیاد است زیرا هزینه هاى درمانى در این کشور که جمعیت آن به سرعت در حال پیر شدن است هرساله در حال افزایش هستند. با اینکه تحقیقات «موراکامى» در مراحل اولیه است، یک شرکت انتشاراتى بهداشتى تحت راهنمایى هاى تیم تحقیقاتى «موراکامى» شروع به فروش DVDهایى کرده که در آنها به افراد دیابتى آموزش خنده داده مى شود.
وزارت اقتصاد، تجارت و صنعت ژاپن بر این عقیده است که با توجه به افزایش تقاضا براى مراقبت هاى پزشکى پیشگیرانه، خنده درمانى مى تواند به عنوان یک پروژه درمانى مفید به کار گرفته شود. «هیکارو هوریگوچى» یکى از مقامات این وزارتخانه مى گوید: «اگر رابطه بین خنده و سلامتى به طور علمى ثابت شود، ممکن است تاثیر بزرگى بر روش هاى بهبود سلامتى ایجاد کند.» وى اضافه مى کند: «ما همچنین امیدواریم که با مرتبط ساختن این دو زمینه متفاوت _ خنده و درمان پزشکى- یک نوع صنعت جدید ایجاد کنیم.»
در سال 2004 دانشگاه اوزاکا سانگیو در غرب ژاپن با حمایت مالى این وزارتخانه اقدام به تاسیس یک موسسه شراکتى به نام پروژه تحرک کرد که محققین، بنگاه ها و پزشکان در آن فعالیت مى کنند. این موسسه برنامه کاملى از مراقبت هاى پزشکى براى افراد سالخورده فراهم مى کند که ترکیبى از آموزش هاى فیزیکى و خنده درمانى است.
«میتسوتوشى نیشیکاوا» که یکى از مسئولین دانشگاهى پروژه تحرک مستقر در شهر اوزاکا است، مى گوید: «این اولین تلاش کشور و همکارى دولت، بخش صنعت و آموزشگاه هاى عالى براى راه اندازى یک بخش مراقبت هاى پزشکى با به کارگیرى خنده است.»
«نیشیکاوا» مى گوید: «اوزاکا محل ایده آلى براى آغاز پروژه است زیرا این شهر به خاطر فرهنگ شوخ طبعى خود معروف است و ساکنین آن در مقایسه با اهالى کم حرف توکیو از خندیدن در ملاء عام تردید نمى کنند.» وى در ادامه مى گوید: «انتظار مى رود که به کمک این پروژه هزینه مراقبت هاى پزشکى و پرستارى کاهش یابند. علاوه بر آن، زندگى طولانى همراه با سلامتى براى افراد سالمند امرى مهم است.» طى این پروژه، شرکت کنندگان ضمن لذت بردن از نمایش هاى کمدى که توسط کمدین هاى حرفه اى اجرا مى شود، تمرینات ژیمناستیک و معاینات پزشکى را دریافت مى کنند. کلاس هاى آموزش تهیه غذاهاى سالم نیز ارائه مى شود. «کیومى یاماناکا» زن خانه دار ??ساله اى که در این برنامه شرکت کرده مى گوید: «وقتى که جوان بودم خیلى مى خندیدم اما از زمانى که پا به سن گذاشتم زیاد نمى خندم. ولى بعد از شرکت در این برنامه، گردش خون بدنم روان شده و مى توانم روى زانوهایم بنشینم، کارى که قبلاً نمى توانستم انجام دهم.» بر اساس گزارش مسئولین این برنامه، ?? نفر از شرکت کنندگانى که از آنها نظرخواهى شد گفتند که بعد از پیوستن به این برنامه هزینه هاى سالیانه مراقبت هاى پزشکى شان 30 درصد کاهش نشان داده است.
«نیشیکاوا» مى گوید: «قصد داریم در آینده درمان پزشکى را به امرى شاد و سرگرم کننده تبدیل کنیم نه یک موضوع دلگیرکننده. این هدف اصلى ما است.»

کلاژ  روشی در تولید آثار تجسمی است که در آن مصالح و مواد مختلف (چون کاغذ‌های رنگی، مقوا، پارچه، ریسمان، بریده روزنامه، عکس و جز اینها) را بر سطح بوم، تخته یا مقوا با ترکیب توامان و مناسب میچسبانند. و گاه با نقاشی و طراحی به تکمیل آن می‌پردازند.

کلاژ در اوایل قرن بیستم به تکنیک محبوب هنرمندان نوگرا تبدیل شد. نقاشان کوبیست، داداییست و سورئالیست این اسلوب را بکار می‌گرفتند. پابلو پیکاسو، نقاش کوبیست، اولین فردی بود که این روش را برای نقاشی (طبیعت بی‌جان با صندلی، 1912) بکار برد. هانری ماتیس، کازیمیر ماله‌ویچ، دیوید هاکنی و بسیاری دیگر آثاری را با این اسلوب خلق کرده‌اند.

حواستون رو جمع کنید!

اطلاعات خود رو به روزکنید و تا معنی چیزی رو نمیدونید،اشتباه برداشت نکنید.تا دیگران شما رو مسخره نکنند.

نیلوفره ترک،که دوست دارده او را نیلو(nilu) صدا کنند،در چت با دوستش وقتی lol رو دید به خیالش که اون رو lol صدا میزند.

نیلوفر به دوستش گفت:خواهشا منو نیلو((nilu صدا کن.

او هم با تعجب گفت:مگه من تو رو چی صدا کردم؟!

نیلوفر گفت:lol

دوستش خندید و گفت:من تو رو نیلو(nilu) صدا کردم .

اما منظور من از lol (lots of laughs or laughing out loud)( خندیدن با صدای بلند یا خیلی خندیدن)بود.

Lol مخففیه که تو چت استفاده میکن.

نیلوفر خجالت کشید و ساکت ماند...